Μεγάλωσα με παιχνίδια μαχητικά μεν αλλα όχι επιθετικά, με ανταγωνισμό και ευγενή αμιλλα και όχι με εξοντωτική για τον αντίπαλο διάθεση.
Μεγάλωσα με την παρέα μου να είναι δεμένη και αν υπήρχε ένας κίνδυνος όλοι πέφταμε πάνω για να προστατέψουμε όλους και τον εαυτό μας.
Όταν μεγάλωνε ο ανιψιός μου, περίπου στα 8 χρόνια του, τον ρώτησα τι θα ήθελε να του φέρω από την Αθήνα που θα πήγαινα για μερικές μέρες.
Μου είπε ότι θέλει το τάδε παιχνίδι (δε το θυμάμαι καν το όνομά του) για την παιχνιδομηχανή του που συνδεόταν στην τηλεόραση.
Επιστρέφοντας στάθηκα πλάι του να μου το περιγράψει, πως παίζεται αυτό το παιχνίδι.
Μόλις άρχισε να μου περιγράφει ότι το παιχνίδι ήταν με παράνομους αγώνες αυτοκινήτων, κόντρες δηλαδή, με στοιχήματα και καταδίωξη από τους αστυνομικούς, αναφώνησα:
"Αυτό το παιχνίδι πήγα και σου αγόρασα;";
Επίσης, τα κινούμενα σχέδια της εποχής του, όλα ήταν πανάσχημα, τρομακτικά, επιθετικά και σκληρά.
Κάπως έτσι έχει συμβεί η αλλαγή.
τα δικά μας παιχνίδια ήταν λιγότερο βίαια, δε μας μυουσαν στην παρανομία.
Τα δικά μας κινούμενα σχέδια ήταν ειρηνικά και φιλήσυχα, με θετικά νοήματα για την κοινωνία.
Και τότε ο "νταής" ήταν φόβητρο αλλά τον αντιμετωπίζαμε και τον αποφεύγαμε.
Αν χρειαζόταν, έπεφταν και οι γονείς, οι γείτονες και οι καθηγητές στη μέση και επερχόταν ισορροπία.
Αυτή την ισορροπία οφείλουμε να επαναφέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.